Utrata przytomności

Utratą przytomności nazywamy stan zupełnego braku świadomości i zdolności reagowania na wszelkie bodźce otoczenia (np. gorąco, zimno, kłucie, hałas itd.); jest ona zewnętrznym wyrazem zaburzenia czynności ośrodkowego układu nerwowego.
Utrata przytomności może wystąpić z różnorakich powodów, lecz najczęściej w następstwie:
●  zaburzeń ukrwienia mózgu (np. niedotlenienie, krwotoki, zakrzepy),
●  zaburzeń regulacji cieplnej (np. przegrzanie organizmu),
●  różnego rodzaju zatruć substancjami pochodzenia zewnętrznego (np. tlenkiem węgla),
●  zaburzeń wewnątrzustrojowej przemiany materii, prowadzących do gromadzenia się w organizmie szkodliwych dla niego produktów (np. w niewydolności nerek – mocznica – śpiączka uremiczna, w niewydolności wątroby – śpiączka wątrobowa),
●  zwiększenia lub zmniejszenia stężenia składników fizjologicznych (np. cukrów – śpiączka cukrzycowa),
●  urazów mechanicznych (np. wstrząśnienie mózgu) itd.

Do najczęściej spotykanych stanów utraty przytomności, w których jest możliwa, a nawet konieczna świadoma i właściwa pierwsza pomoc nielekarska, należą:

●  nagłe zatrzymanie akcji serca i oddychania,
●  omdlenia,
●  udar cieplny i słoneczny,
●  zatrucie, np. gazem świetlnym i czadem,
●  niedocukrzenie krwi,
●  zmiany naczyniowe mózgu.

Prof. dr hab. med. Kazimierz Janicki

Fragment pochodzi z książki

Fragment publikacji „Domowy poradnik medyczny” pod redakcją Kazimierza Janickiego. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2011

Komentarze (0)

Dodaj swój komentarz

Żeby dodać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować