Zapobieganie gruźlicy jako chorobie społecznej, zakaźnej i zaraźliwej, wymagającej długotrwałego leczenia, jest działaniem niezmiernie ważnym, realnym, możliwym i obowiązkowym także ze społecznego punktu widzenia. Sami chorzy na gruźlicę i ich otoczenie powinni wiedzieć więc, że jest to konieczność nie tylko dla dobra ich samych, ale także dla dobra ich dzieci i szeroko społecznie pojętego otoczenia.
Kierunki możliwej profilaktyki to:
● Likwidacja źródeł rozsiewu i bezpośredniego zakażenia prątkami gruźlicy typu ludzkiego przez szpitalne izolowanie i leczenie specjalistyczne wszystkich chorych prątkujących.
● Likwidacja źródeł rozsiewu i bezpośredniego zakażenia prątkami gruźlicy typu bydlęcego przez eliminowanie bydła chorującego na gruźlicę.
● Unikanie picia nie gotowanego, ani też nie pasteryzowanego mleka, jak również konsumpcji spożywczych produktów mleczarskich pochodzących z zagród, w których stwierdzono bydło chore na gruźlicę.
● Wczesne wykrywanie zachorowań na gruźlicę u ludzi (zwłaszcza gruźlicę pierwotną) przez przestrzeganie terminów prowadzonych badań kontrolnych, tzw. małoobrazkowych.
● Szybka likwidacja zagrożeń przez właściwe leczenie oraz skuteczne wykrywanie gruźlicy bydlęcej.
● Unikanie zakażenia prątkami gruźlicy przez ścisłe przestrzeganie higieny życia codziennego, wyodrębnianie dla chorych na gruźlicę osobnych nakryć stołowych, naczyń, przyborów toaletowych, spluwaczek (szczelnie zamkniętych), bielizny osobistej, wietrzenie pomieszczeń.
● Izolowanie od bezpośrednich kontaktów z osobami chorymi (zwłaszcza dzieci, gdyż są one szczególnie podatne na zakażenie).
● Właściwe odkażanie naczyń i przedmiotów (np. przez codzienne ich moczenie w lizolu lub chloraminie przed gotowaniem) używanych przez osoby chore.
● Okresowe kontrole i systematyczne leczenie w poradni przeciwgruźliczej wraz z badaniem bakteriologicznym (np. plwociny); w gruźlicy popierwotnej okresy prątkowania mogą bowiem przeplatać się z okresami, w których brak prątków w badanym materiale.
● Dzieci z kontaktu z chorym prątkującym powinny być zgłoszone w poradni przeciwgruźliczej, poddane systematycznej kontroli specjalistycznej, a nawet kierowane do prewentorium.
● Chorzy świadomi możliwości rozsiewu prątków gruźliczych powinni w czasie kaszlu przesłaniać sobie usta ligniną lub chusteczką (które po użyciu należy zaraz spalić) i nie odpluwać plwociny poza spluwaczkę.
● Szerokie propagowanie i czynne uodpornianie w jak najwcześniejszym okresie życia przeciw gruźlicy przez szczepienia ochronne.
● Szerzenie w społeczeństwie świadomości, że leczenie przeciwgruźlicze jest dla wszystkich bezpłatne, a uchwalona w 1959 r. ustawa o zwalczaniu gruźlicy nakłada obowiązek poddawania się szczepieniom ochronnym przeciw tej chorobie.
Prof. dr hab. med. Kazimierz Janicki
Fragment pochodzi z książki
Fragment publikacji „Domowy poradnik medyczny” pod redakcją Kazimierza Janickiego. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2011
Komentarze (0)
Dodaj swój komentarz