Leczenie zaburzeń seksualnych

Leczenie zaburzeń seksualnych człowieka jest problemem skomplikowanym i niejednorodnym, i nie można jednej miary przykładać do różnego typu schorzeń psychoseksualnych.
Trzeba podkreślić, że warunkiem powodzenia psychoterapii osób z zaburzeniami seksualnymi jest doświadczenie zawodowe i wiedza o reakcjach seksualnych człowieka, która nie może się opierać jedynie na autopsji, ale na rzetelnym i obiektywnym poznaniu pozornie prostych zagadnień seksuologii. W postępowaniu tym, ze względu na istotę i specyfikę samego zagadnienia, wymagana jest szczególna troska o zachowanie zawodowej i osobistej uczciwości, a w odniesieniu do pacjentów szczególnego znaczenia nabiera przede wszystkim ich wychowanie i właściwe uświadomienie w okresie dojrzewania płciowego.
Na szczęście zdecydowana większość zaburzeń wynika z braku zrozumienia istoty i sposobów zaspokajania potrzeb seksualnych, a zupełnie wystarczająca okazuje się pomoc psychologiczna udzielana w ramach ogólnej pomocy medycznej. Specjalistycznej opieki i ewentualnego leczenia wymaga tylko kilka procent ogółu społeczeństwa, zwłaszcza w przypadkach dewiacji seksualnych, do niedawna nazywanych zboczeniami płciowymi. Przez to pojęcie rozumie się skłonność albo szczególne upodobanie do niezwykłych, niezrozumiałych lub odrażających postępowań i zachowań partnerów seksualnych bądź do niezwykłego, dziwacznego, czasem budzącego obrzydzenie i grozę zachowania seksualnego o charakterze obsesyjnym, natrętnym, nie dającym się opanować i okresowo nawracającym. Dewiacyjne upodobanie może towarzyszyć zazwyczaj potrzebie seksualnej, tzn. może występować równolegle z potrzebą zwyczajną. W takiej sytuacji człowiek dotknięty dewiacją często lub okresowo odczuwa zwyczajną potrzebę seksualną i podejmuje naturalne stosunki. Od czasu do czasu odczuwa jednak także potrzebę dewiacyjną, którą może zaspokoić tylko w taki sposób.
W powyższym ujęciu aktualnie nie uznaje się samogwałtu (masturbacja, onanizm) i równie powszechnych, ale odpowiadających obu partnerom kontaktów (stosunków) narządu płciowego jednej osoby z ustami drugiej. Również do dewiacji nie należy np. transseksualizm, charakteryzujący się trwałym złym samopoczuciem spowodowanym przekonaniem o posiadaniu płci (płeć psychiczna) przeciwnej, niż na to wskazują cechy cielesne i metrykalne.
Z kilkudziesięciu różnych dewiacji najczęściej spotyka się: ekshibicjonizm (obnażanie narządu płciowego wobec obcych, czemu często towarzyszy samogwałt), pedofilię (obiektem zainteresowań seksualnych są dzieci) i efebofilię (ukierunkowanie na dojrzewającą seksualnie młodzież bądź na osoby w bardzo wczesnym okresie dojrzewania).
Dewianci wykazują zainteresowania osobami starymi (gerontofilia), zwłokami ludzkimi (nekrofilia) i zwierzętami (zoofilia), a także materialnymi przedmiotami (fetyszyzm), pod warunkiem, że te ostatnie nie stanowią jedynie dodatku (ozdoby) do normalnego współżycia seksualnego. Dewiacją jest też przebieranie się w strój właściwy dla osób przeciwnej płci (transwestytyzm), ale tylko wtedy, gdy następuje to pod wpływem popędu seksualnego i musi powodować podniecenie seksualne.
Szczególnie groźne z różnych, nie tylko medycznych powodów, są następujące dewiacje: sadyzm, tzn. doznawanie rozkoszy seksualnej w okrucieństwie w stosunku do partnera(ki) przez zadawanie bólu fizycznego i(lub) psychicznego, masochizm (przeciwieństwo sadyzmu) i raptofilia, jako zaspokojenie potrzeb seksualnych tylko przez zgwałcenie.
Doc. dr hab. med. Marek Klimek, Prof. dr hab. med. Rudolf Klimek

Fragment pochodzi z książki

Fragment publikacji „Domowy poradnik medyczny” pod redakcją Kazimierza Janickiego. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2011

Komentarze (0)

Dodaj swój komentarz

Żeby dodać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować